روز نهم
چهارشنبه 26 اسفند
امروز برگ زیبایی از دفتر زندگی بود که ثبت شد .مسیری که رکاب زدیم جزو زیباترین مسیرهاست که هرچقدر هم آهسته حرکت کنی و زمان بیشتری برای دیدنش صرف کنی باز هم کمه. ساعت 7 و نیم صبح از هتل خارج میشیم و در حالیکه نم بارون طراوتی دوچندان به فضا بخشیده از جاده باریک و زیبا به راهمون ادامه میدیم. تا کیلومترها از میون شهرها و روستاهای به هم پیوسته عبور می کنیم در حالیکه دو طرف جاده رو خانه های زیبا با باغچه های کوچک ، حصارهای چوبی رنگی ، گل ها و گلدان های فراوان ، باغ های پرتغال و لیمو و انجیر و زیتون احاطه کردند. گل های کاکتوس و انواع بنجامین و فیکوس و گلهای خورشیدی بصورت خودرو رشد کردن . گل هایی که ما توی گلخونه مون با هزار نازکشی هم نمی تونیم پرورششون بدیم !
در مسیر دیروزی که کنار دریای اژه بودیم و دریا دست چپمون قرار داشت نمی تونستیم بهره ای از مناظر دریا ببریم ولی امروز کنار خلیج کورینتس هستیم که دست راستمونه و می تونیم از مناظر فوق العاده ش استفاده کنیم. بستر دریا پوشیده از سنگ های سفیده که باعث شده کناره های ساحل به رنگ فیروزه ای دیده بشه. مثل همون عکس های توی کارت پستال ها !
جاده هم امنیت خوبی داره و اصلا راننده ها خیلی مراعات می کنن. از سواری ها بگیر تا کامیون ها که همه شون با کلی فاصله اونم با سرعت کم از کنارمون رد میشن و توی تقاطع ها بهمون حق تقدم میدن. هرچند بیشتر قسمت های جاده اصلا شونه خاکی نداره ولی اینجور ملاحظه گری ها باعث شده هیچ مشکلی نداشته باشیم.
تا ظهر از بس که برای گرفتن عکس و دیدن مناظر معطل کردیم بیشتر از نصف راه رو طی نکردیم برای همین سرعتمون رو افزایش میدیم تا به دیروقت نخوریم. توی مسیر هرچه دنبال رستوران می گردیم اغلب بسته هستن و مجبوریم از تنقلاتی که با خودمون آوردیم استفاده کنیم و بالاخره تو یه کافی شاپ به خوردن یه ساندویچ رضایت میدیم.
با ورود به مناطق کوهستانی بالا پایین جاده هم زیاد میشه و از طرفی بخاطر تعمیرات گاهی جاده یکطرفه میشه و اوضاعش هم ناجوره ولی با اینحال با سرعت به راهمون ادامه میدیم و ساعت 4 بعد ازظهره که میرسیم به ریو. تا اینجا 100 تا رکاب زدیم و دوست دارم پل ریو رو از نزدیک ببینم. این پل بزرگترین پل کابلی جهان به طول 2225 متر هست که از روی خلیج کورنتس می گذره و دو ساحل در ریو و آنتی ریو رو به هم وصل می کنه.
هوا طوفانی شده و باد تندی از طرف دریا می وزه. خیلی زود راه پاترا رو در پیش می گیریم و بعد از چند کیلومتر رکابزنی خودمون رو به منزل دوستمون آریتی در پاترا میرسونیم.
