صعود به قله سنگی الوند
1394/07/02
از یک هفته قبل ، تعطیلات عید قربان رو برای جنگل نشون کرده بودیم. حالا که گرفتن مرخصی تبدیل به معضل شده از تمام تعطیلی ها باید حداکثر استفاده رو کرد.نیما به تمام دوستانی که بهش سپرده بودن جنگل رفتنی بهشون خبر بده ، خبر داد ! اما بیشتر از هفت هشت نفر نشدیم برای همینم جنگل رو موکول کردیم به وقت دیگه ای البته اگه قسمتمون باشه.
بعد از چند روز فکر کردن راجع به اینکه کجا بریم و با کی بریم و چکار مفیدی انجام بدیم تا تعطیلاتمون هدر نره تصمیم می گیریم بریم یه برنامه جدید. پیشنهاد من الونده. هر چند خودم دو سه بار صعودش کردم ولی اون صعودها تو اردوها و پر از استرس بودن. چهارشنبه صبح نیما زحمت جمع و جور کردن کوله ها و وسایلا رو می کشه و موقع ظهر میریم سمت بانه. خیلی دوست دارم مسیر کردستان رو ببینم برای همین راهمون رو سمت بانه کج می کنیم تا با یک تیر دو نشان بزنیم.
عصری میرسیم بانه و یک دو ساعت بیشتر فرصت نداریم برای خرید. چون بازار این شهر تنها تو عید قربان بطور مطلق خاموشه. فردا هم که عیده . ولی بخت باهامون یاره و وسایل مورد نظرمون رو خیلی زود پیدا می کنیم و خریدمونو انجام میدیم. شب کنار مسافرای دیگه تو پارک چادر میزنیم و صبح زود میریم سمت همدان. مسیرمون از سنندج می گذره ولی راههای میان بری هم هست. دیروز دو و نیم ساعت و امروز نزدیک 5 ساعت رانندگی می کنیم تا میرسیم همدان و مستقیم میریم گنجنامه که حدود شش کیلومتری شهر قرار داره.
الوند از جمله کوههای خیلی نزدیک به مناطق شهری محسوب میشه و مثل همه انواع خودش پر از جمعیت و بازارهای مختلف و سالن های تفریحیه. به سختی یه جای پارک پیدا می کنیم و میریم سمت تله کابین. مسیر تله تا دشت میشان و اولین پناهگاه الوند ادامه داره. از پای آبشار توی گنجنامه که پای کار محسوب میشه تا دشت میشان رو میشه دو ساعته بدون کوله طی کرد . با کوله حدود سه و نیم ساعت یا کمتر. ارتفاع پناهگاه میشان 2600 متره و خود قله الوند تو ارتفاع 3600 متری قرار داره.
دشت میشان هم مملو از جمعیت و سر و صداست. این جور چیزها برای کوهنوردا چندان جالب نیست برای همینم بدون لحظه ای توقف میریم بالا تا به کوه واقعی برسیم. کوه واقعی جائیه که در اون صدایی بجز طبیعت بکر و زیبا نیست و منظره ای نیست جز دلنوازی و مهمان نوازی طبیعت سخاوتمند. و ردی از انسانهای فرومایه نیست. انسانهایی که هر جا باید اثری از خودشون بجا بذارن از زباله ای و نوشته ای و خرابی دیگری…
از کنار جویباری که گوش آدمو با نوای دل انگیزش می انگیزه و جان رو جلا میده و از میان چمن ها که تو این فصل سال نشانی از پرآبی و باروری منطقه هستن به سمت قله در حرکتیم و کوهنوردای دیگه ای هم هستن که آرام و متین همچون خود کوه توی مسیر تردد می کنن. خیلی زود به دشت وسیع دیگری میرسیم و اینجا آنچنان آرامشی حکم فرماست که گویی از همه جهان جداست.
این دشت به دشت نادر معروفه و سمت غرب اون قله الوند با هیبت سنگلاخی خودنمایی می کنه. اما از اینجا بطور مستقیم نمیشه صعودش کرد. مسیرش ناجوره. باید کل قله رو دور بزنی . بسمت گردنه میریم و یواش یواش داره گشنه مون میشه. از بالای دره ای موسوم به دوزخ دره رد میشیم. اینجا تو زمستون مثل اسمش دوزخی میشه که تو هوای نامساعد میتونه براحتی کوهنوردا رو به کشتن بده. انتهای دوزخ دره به پناهگاه دشت کلاغ لان میرسه.
یه پناهگاه اصولی و زیبا که یه طرفش در سمت غرب قله سنگی کلاغ لان و سمت دیگه در شرق قله الوند خودنمایی می کنه. میریم از پناهگاه دیدن می کنیم و با کوهنوردان حاضر گپی می زنیم.
بعد برمی گردیم سمت الوند تا صعودش کنیم. یه مسیر سنگلاخی به موازات دوزخ دره رو باید طی کنی تا به سنگی که نماد قله الوند هست برسی. سنگ بسیار زیباییه و آدمو وسوسه می کنه برای صعود. چند نفر پای سنگ این پا اون پا می کنن که برن بالا یا بمونن. یک دو نفرشون می مونن تا از فاصله دورتری از ما و چند نفر بقیه عکاسی کنن.
چند تا صخره بزرگ یکدست و بلند که مسیرهای شمالی و شمالشرقیش رول کوبی شدن. میریم بالا و چند تا عکس ازمون می گیرن.
برمی گردیم و بعد کمی استراحت و خداحافظی از دوستانمون به سمت دشت نادر که حالا دقیقا زیر پامون قرار داره سرازیر میشیم و تا قبل از غروب خودمونو به تله و از اونجا به گنجنامه میرسونیم. هرچند کوه شلوغ و پر سرو صدایی بود ولی آرامش فوق العاده تو ارتفاعات بالاتر و مخصوصا سنگنوردی پای قله ارزش دوچندان برامون داشت.
مسیر برگشتمون از سلطانیه کوتاهترین مسیر به زنجانه که 250 کیلومتر بیشتر نیست. ولی بدلیل داشتن سرعت گیرهای متعدد با مسیر ابهر از لحاظ تایمی یکسانه.
