گزارش تور سایکل توریستی آسیای جنوبی(هند)
روز دوازدهم – Goa
شنبه 19 اسفند 96
10 March 2018
امروز روز استراحت و گشت و گذار در گوا ست. صبح بعد از صبحانه پیاده راه میافتیم سمت معبد موراتی که بزرگترین معبد پاناجی محسوب میشه و بالای یه تپه ست. کلی پیاده میریم و از محله های فقیر نشین میرسیم به منطقه پولدار نشین. از تپه ای بلند بالا میریم که جاده ای مارپیچ و کم عرض داره و شیبش تنده. بغل جاده خونه های کوچکی با سقف های شیروانی کوتاه قهوه ای رنگ با تراکم بالایی کنار هم قرار گرفتن. بعضی هاشون حتی یک پنجره هم ندارن.بالای تپه یه قبرستون مسیحی وجود داره با کلی پله های عریض سفیدرنگ و مجسمه هایی از مسیح و حضرت مریم که به شیوه هندوها با گل یاسمن تزیین شدن. همین تپه رو باید از سمت دیگرش بریم پایین تا برسیم به معبد. اون طرف تپه ادامه همون جاده مارپیچه منتهی عرض تر و با کلی درخت و گل در اطرافش و البته خونه هایی ویلایی و زیبا .کمی پایین تر یه معبد قرمز خوشگل رو وسط درخت های عظیم پیدا می کنیم . کفش ها رو درمیاریم و میریم داخلش و بعد از ادای احترام یه گوشه میشینیم به تماشای مردم و زائرین.
مردم دسته دسته برای ادای احترام به خدایان وارد معبد میشن و مسیر کوتاهی که برای طواف خدایان درست شده رو طی می کنن. بعد بعضی هاشون میان کنار ما روی زمین میشینن و عکس یادگاری می گیرن. موسیقی شاد هندی با نوای ملایمی از بلندگوها پخش میشه و حال و هوای معبد رو دلپذیرتر می کنه. از معبد خارج میشیم و به سمت پایین تپه سرازیر میشیم.
در مسیر برگشت از محله های مختلفی عبور می کنیم که بعضی شون فضاهای وسیع و سبز و خونه های سفید ویلایی قشنگی دارند و اغلب داخل هر محله ای یه کلیسا هم وجود داره با یه قبرستون مسیحی. بعضی دیگه با خونه های کوچک و سقف های کوتاه توی فضایی تنگ و کوچه هایی باریک قرار گرفتن. مسیرمون رو کج می کنیم تا از داخل یکی از محله های فقیرنشین گذر کنیم. توی شیب یه تپه قرار گرفته و شیب تندی هم داره بطوریکه با دو قدم میشه فاصله سقف تا کف یه خونه رو طی کرد. گذرگاه باریکی بین خونه ها هست که از بس تنگ و خلوته یه حس ناامنی بهمون دست میده. جلوی بعضی خونه ها بچه های کوچک با پوست آفتاب سوخته و بدن لاغرشون مشغول بازی اند. داخل خونه ها تاریکه و چیزی دیده نمیشه و سقف شیروانی خونه ها که از سفال های کهنه پوشیده شده در حال ریزشه. البته این محله در مقابل مردمی که توی چادرها یا کپرها زندگی می کنن اصلا فقیر محسوب نمیشه.
برمی گردیم خوابگاه و یه کم استراحت و دوباره میریم بیرون تا هم ناهار بخوریم و هم ساحل رو بگردیم. کلی پیاده روی می کنیم و خودمون رو به دماغه پاناجی میرسونیم . برای ناهار یه پیتزای بزرگ می خوریم به قیمت ۵۶۰ روپیه که خیلی گرون محسوب میشه ولی تو این منطقه این قیمتها عادیه. بعد خودمون رو میرسونیم به ساحل و ۵ کیلومتر راه رو تا خوابگاه برمی گردیم و از آرامش و خلوت ساحل لذت می بریم.
برای شب برنامه شرکت تو فستیوال رو داریم که دقیقا تو خیابون خوابگاه برگزار میشه. ساعت ۷ میریم به محل جشن و قاطی جمعیت میشیم. از دیروز که توی این خیابون رفت و آمد می کردیم شاهد مقدمه چینی های جشن بودیم. تمام خیابون رو آذین بستن و توی میادین اصلی مجسمه های بزرگی از آدم ها رو توی حالت های مختلف گذاشتن که لباس های زیبایی به تن دارن. بعضی قسمت ها هم صندلی های پلکانی چیدن تو دو طرف خیابون تا تماشاگرها بشینن.
اسم فستیوال شیگمو هست که یه هولی محلی مخصوص ایالت گواست و در ماه مارس و سالی یکبار برگزار میشه. گروه های مختلف از شهرهای مختلفی با کلی مجسمه و گاری و ماشین های حمل وسایل مخصوص نمایش به گوا میان و تدارک نمایش هایی از قبیل رقص و آواز و نمایش عروسکی از شخصیت های اسطوره ای عظیم الجثه و غیره رو می بینند و توی یک صف طویل رژه میرن.
خیابون از فرط جمعیت در حال انفجاره و همه جا بساط خوردنی به راه. گروهها نمایششون رو اجرا می کنن و تو یه خط جلو میرن . اینم از شانس ما بود که دوباره خوردیم به یه فستیوال هیجان انگیز دیگه . مخصوصا که فقط این زمان و در این مکان میشه این فستیوال رو دید. از وسط جمعیت راهمون رو باز می کنیم تا بتونیم عکس ها و فیلم های بهتری بگیریم. نیما هم داره یه لایو برای اینستاگرام می گیره که خیلی از دوستان آنلاین هستن و از دیدن تصاویر زیبای جشن و های و هوی شادی مردم به وجد اومدن.
جشن شیگمو تا صبح ادامه داره ولی ما فردا باید رکاب بزنیم و نمیتونیم تا اون موقع توی خیابون باشیم. ساعت 11 شب در حالیکه تازه تازه فستیوال داره گرم میشه و هر لحظه به تعداد جمعیت اضافه میشه برمی گردیم خوابگاه و تن خسته مون رو به دست خواب می سپریم. امروز بیش از 30 کیلومتر پیاده روی داشتیم !
