روز بیستم
یکشنبه 7 فروردین
رم رو با تمام دیدنی هاش ترک می کنیم چون دیدنی های بیشتری منتظرمون هستن . توی دو روزی که اینجا بودیم تقریبا تمام خیابون های مهم شهر رو یاد گرفتیم و نیازی به نگاه کردن و پیدا کردن راه از روی نقشه نداریم. مسیر خروجیمون از واتیکان می گذره و هرچند هنوز ساعت 7 نشده ولی باز هم جمعیت زیادی منتظر باز شدن درهای واتیکان هستن . امروز تعطیله و توی راه میشه دوچرخه سوارهای زیادی رو دید که بصورت تکی یا تیمی با دوچرخه های کورسی مشغول تمرین هستن و اکثرا برامون دستی تکون میدن یا با گفتن چائو یا بون جورنو باهامون سلام علیکی می کنن. بعضی هاشونم دسته جمعی هورا می کشن !
تا کیلومترها هنوز این سلام گفتن ها ادامه داره تا حدی که دیگه خسته میشیم ! امروز مقصد خاصی نداریم و تا هر جایی که کشش داشته باشه رکاب خواهیم زد. اگه بتونیم رم تا پیزا رو دو روزه بریم برامون خیلی عالی میشه. مسیر هم هرچند کاملا کنار دریا نیست ولی کفی و زیباست. خیلی کم پستی بلندی داره که اونم روی شتابی که داریم میشه راحت رد کرد.
روی گوگل مپ میشه محل کمپینگ ها رو پیدا کرد که اکثرا کنار دریا هستن ولی زیاد نمیشه روی باز بودنشون حساب باز کرد. چون الان کمتر فصل گردشگریه و اغلب کمپ ها بسته هستن. بجز کمپ ها جای دیگه ای هم اجازه چادر زدن نداریم. یعنی اصلا جای خالی وجود نداره که بخوایم چادر بزنیم! تمام زمین ها صاحب دارن. یا مزرعه و باغ و ویلا و ملک شخصی اند یا جنگل های حفاظت شده.
بعد از 148 کیلومتر رکابزنی نرسیده به اوربی تلو چندین محل کمپ وجود داره که بعد از کمی جستجو و خوردن به درهای بسته و بعد از پرس و جوهایی چند میرسیم به یه کمپ که فعال هست و دو کیلومتر با جاده فاصله داره. یه منطقه جنگلیه که از قسمت های مختلفی تشکیل شده مثل پارک ، محل ورزشهای فضای باز مثل سنگنوردی و فوتبال، کافی شاپ ، سوپر مارکت ، تعداد زیادی سرویس بهداشتی و حمام ، رستوران ، کلوپ و غیره. برای اسکان هم انواع کانکس ها و اتاقک ها موجود بودن. کانکس های کوچک دو نفره تا چند نفره ، خانه های چوبی در سایزهای مختلف و حتی خانه های چوبی وجود داشتن که تمام امکانات یک ویلای مجهز رو داشتن و حمام و دستشویی جداگانه برای هرکدومشون وجود داشت. از مسئول پذیرش می خوایم که یکی از کانکس های دونفره رو بهمون بده که میگه همه ی جاها پر هستن و فقط زمین خالی دارن واسه چادر زدن. خوب البته همینم خیلی خوبه تا وقتی که قیمتشم خوب باشه ولی برای یه زمین خالی ازمون 20 یورو خواست ! به شرط استفاده نکردن از برق به 15 تا راضی شد ولی ما باز هم حسابی ناراضی بودیم !
تجربه ای شد که ازین ببعد فکر کمپ رو از سرمون بیرون کنیم. چون با توجه به مبلغ بالایی که داره نمیشه راحت هم استراحت کرد. علاوه بر سروصدای شبانه کلوپ که تا نیمه شب صدای موزیک و پایکوبی مخل آسایش بود کلی از زمانمون هم صرف چادر زدن و چیدن وسایل و بستن دوچرخه ها شد. بعدشم در آوردن وسایل مورد نیازمون از خورجین ها و دوباره جمع کردنشون زمان زیادی رو تلف می کنه. اینم باید اضافه کنم که تو تعطیلات آخر هفته که تقریبا تعداد زیادی از مردم به مسافرت میرن مشتری اینجور جاها بیشتر از هتل هاست. چون براشون ارزونتره و تفریحات بیشتری هم داره. ایتالیا هم که بدتر ازایران همه ش تعطیلاته !
در هر حال ما که خسته بودیم و نفهمیدیم کی خوابمون برد. زیراندازهای بادی جدید رو هم برای اولین بار اینجا استفاده کردیم که خیلی راحت بودن .
