سفر به شرق آسیا (قبل از سفر)

سفر به شرق آسیا

اسفند 98

برنامه پارسال به مقصد چین و ژاپن و کره که اجرا نشد نتونستیم چیز دیگه ای رو جایگزینشون کنیم. کلی برای این کشورها نقشه کشیده بودیم و برنامه چیده بودیم. کلی توی رویاهامون به شهرها و روستاهای مختلفشون سفر کرده بودیم و توی همون خیال های قشنگ با صدها نفر آشنا شده بودیم. نمیشد این همه خیال رو بریزیم تو جعبه بیخیالی و درشو چسب بزنیم ! پارسال برای رفتن به این سه تا کشور خیلی زحمت کشیدیم و هزینه کردیم. ولی … ولی به مشکلاتی برخوردیم که خلاصه شو اینجا میگم. از اونجایی که بعضی کشورها مثل کره کارهای صدور ویزا رو به کارگزاری ها سپردن و کارگزاری ها هم با نمایندگان آژانسها کار می کنن ما مجبور بودیم از یه آژانس مسافرتی برای گرفتن ویزاها کمک بگیریم. یه آشنایی داشتیم که سال قبلش هم توی سفر هند و تایلند تونسته بود حسن نیتش رو بهمون نشون بده و اعتمادمون رو جلب کنه. پس زحمت کار رو به ایشون دادیم که هم برامون بلیط هواپیما خرید و هم برای ویزاها اقدام کرد. ما دو ماه پر تنش رو توی دی و بهمن پشت سر گذاشتیم و نزدیکای اسفند بود که فهمیدیم ایشون به مشکل حقوقی خورده و نه تونسته برا ما بلیط بگیره و نه ویزاها رو به جایی برسونه. برای ما ضربه بزرگی بود چون وقت زیادی هدر کرده بودیم و پس انداز یکسالمون رو به باد داده بودیم. با همه این توصیفات نذاشتیم روحیه مون خراب بشه و نشستیم مقاصدی رو که در کمترین زمان میتونستیم براشون برنامه ریزی کنیم رو انتخاب کردیم. تصمیم گیری خیلی سریعی بود و ما پارسال کشورهای آذربایجان و گرجستان و ترکیه رو رکاب زدیم .

امسال با همون پیشینه فکری راجع به آژانس و اعتماد ، شروع کردیم کارهای سفارت ها رو خودمون انجام دادیم و سفارت هایی که فقط با کارگزارها کار می کردن رو حذف کردیم. پولهایی که طی یکسال گذشته پس انداز کرده بودیم رو هم گذاشتیم وسط و دیدیم میتونیم با همین مقدار چند تا کشور رو که خیلی هم گرون نیستن رکاب بزنیم. تصمیم گرفتیم بخش اعظم سفرمون رو توی چین سپری کنیم و در کنارش ویتنام و لائوس و کامبوج رو هم رکاب بزنیم . اینجوری میتونستیم سفرمون رو از بانکوک شروع کنیم که سه سال پیش اونجا تموم کرده بودیم. این شروع ازین لحاظ که ارزونتر هم درمیومد حائز اهمیت بود. چون هواپیمایی ماهان پرواز مستقیم به تایلند داره و بلیطش هم قیمت مناسبی داشت که دو ماه زودتر خریدیم و ارزونتر هم افتاد. حتی بلیط برگشت رو هم خریدیم ! اینجوری برنامه ریختیم که از تایلند مستقیم میریم سمت کامبوج و بعد لائوس و ازونجا ویتنام و بعد کل جنوب چین رو رکاب میزنیم تا شانگهای در شرق. بلیط برگشتمون رو از شانگهای خریدیم و اونم ماهان بود و مستقیم.

بعد از خرید بلیط ها مطمئن شدیم که باید هرجوری شده ویزاها رو هم ردیف کنیم ! گرفتن ویزای چین خیلی راحته و اونو گذاشتیم آخر از همه براش اقدام کنیم. اول تایلند رو گرفتیم که سه روزه صادر می کنه. نیما توی دی ماه رفت تهران و پنج روزی اونجا بود تا ویزای تایلند صادر بشه و پاسپورتا رو بگیره بده به سفارت ویتنام.هزینه ویزای تایلند نفری 36 دلار شد .بعد که پاسپورتا رفت سفارت ویتنام دوره انتظار ما هم شروع شد ! ویتنام معمولا دو الی سه هفته ای ویزا رو صادر می کنه ولی بعد از پایان این مدت جواب سربالای سفارت از هر چیزی ناراحت کننده تر بود. کاشف به عمل آوردیم که ویتنام به خاطر مشکلات سیاسی آمریکا با ایران که اخیرا هم به واسطه تحریم های جدید تشدید شده نمی خواد به ایرانی ها ویزا بده. از طرفی به خاطر شیوع ویروس کرونا برای صدور هر ویزایی تردید دارن و منتظرن ببینن دولت چین با این ویروس چه می کنه. ولی ما نمی تونستیم منتظر تصمیم ویتنام بشینیم. پس اقدام کردیم برای ویزای چین که اونم سه روزه صادر شد با هزینه نفری 127 دلار. ویزای کامبوج الکترونیکی صادر میشه و هزینه ش نفری 36 دلاره و برای لائوس باید یا لب مرز اقدام کنیم یا از تایلند بگیریم چون تو ایران سفارت نداره.

ما تقریبا تمام پس اندازمون رو که بیست میلیون تومن بود برای خرید بلیط هواپیما و گرفتن ویزاها مصرف کردیم تموم شد ! برای هزینه های حین سفر مبلغ هزار دلار از قبل داشتیم ! به لطف برنامه ای که پارسال اجرا نشد این هزار دلار موند تو جیبمون . البته ذره ذره از همون نماینده آژانس تونستیم پسش بگیریم و هر چی می گرفتیم به دلار تبدیل می کردیم تا آخر سال ازشون استفاده کنیم. با این حساب چیزی توی حسابمون نداشتیم که بعنوان تمکن مالی ازش بهره برداری کنیم. پرینت شش ماهه از حسابی که حداقل هزینه های یه سفر خارجه توش باشه رو بهش میگن تمکن مالی. سفارت کشورهای مختلف برای دادن ویزا به مسافر این پرینت رو می خوان و هر کدوم مبالغ مختلفی رو مطالبه می کنن. مثلا پارسال برای کره 200 میلیون تومن تمکن می خواستن ! امسال برای تایلند سی میلیون خواستن و برای چین حداقل 60 میلیون که به لطف دوست عزیزمون حسین مجیبی این مبلغ رو زدیم به حساب و پرینت مربوطه رو گرفتیم.

اول اسفند رو بعنوان شروع سفر در نظر گرفتیم چون طبق تجربه سال های قبل به این نتیجه رسیدیم که مناطق استوایی رو باید تو زمستون رکاب زد. بهترین فصل سفر به کشورهای استوایی ماههای آذر تا اواسط اسفنده که دمای هوا متعادله. بعد از اون هوا به شدت گرم میشه و بعدشم فصل بارش شروع میشه. به لحاظ کاری برای من که کارمند اداره هستم گرفتن مرخصی برای این بازه زمانی تقریبا غیر ممکنه چون تو این ماهها سرم خیلی شلوغ میشه و نمیتونم کارهامو به کس دیگه ای بسپرم. ولی اسفند و فروردین ماههای کم تراکم تری هستن و به کارم لطمه ای وارد نمیشه. نیما هم کارش با اینترنت و کامپیوتره و در هر کجای دنیا که این دو تا گزینه دم دستش باشن میتونه کارشو انجام بده ! برای همین منظور یه لپ تاپ هم خریدیم تا سفارشات مشتری های نیما عقب نیافته . بازه این سفرمون قراره دو ماهه باشه و اواخر فروردین برمی گردیم خونه.

تنها موردی که کمی نگرانی ایجاد کرده همین ویروس کروناست که روز به روز اخبارشو دنبال می کنیم و تعدادی از دوستان توی چین و کشورهای دیگه داریم که ازشون اطلاعات می گیریم. حتی دو تا از دوستان دوچرخه سوارمون یکیش توی ویتنام و دیگری توی تایلند در حال رکاب زنی هستن و دائم باهاشون در ارتباطیم. گویا مشکلی از بابت ویروس برای مسافرها وجود نداره و مخصوصا این ویروس برای کسانی که سیستم ایمنی بدنشون قوی هست مشکلی ایجاد نمی کنه.