روز چهارم
جمعه 21 اسفند
امروز باید تا چشمه بریم که روی نقشه 85 کیلومتره.ولی اغلب فاصله ای که رکاب زده میشه یه مقدار بیشتر از کیلومترهای توی نقشه هاست. دلیلشم بخاطر طی مسافت های داخل شهرهاست. تا بیایم خود ازمیر رو به پایان برسونیم 15 کیلومتر رکاب زدیم. ازمیر سومین شهر بزرگ ترکیه ست که بصورت نواری کنار ساحل دریای اژه گسترده شده و طولش به بیش از چهل کیلومتر میرسه. تا مدت ها کنار ساحل و در لاین مخصوص دوچرخه رکاب میزنیم و از هوای لطیف بهاری لذت می بریم
بعد مسیرمون از ساحل جدا میشه و میریم تو کوه و جنگل . البته ما خودمون مسیر جاده رو انتخاب کردیم چون اغلب بزرگراهها جای جالبی برای سفر با دوچرخه نیست. بزرگراه مخصوص آدم هایی هست که عجله دارن زودتر به مقصد برسن ولی دوچرخه یعنی آهسته سفر کردن و لمس همه لحظه ها.
نیما میگفت یه ارتفاع سیصد متر تو مسیرمون هست که به نظر اصلا چیز مهمی نیومد ولی حواسمون نبود که قراره از صفر تا سیصد ارتفاع بگیریم و این یعنی یه شیب تند ممتد . تازه تو یه جاده باریک که آسفالتشم متشکل از سنگ ریزه هاست. حتی گاهی سرعتمون به 4 کیلومتر هم میرسید ! ولی زیبایی طبیعت و خلوت و آرامش مسیر نذاشت خسته بشیم. بالای آخرین شیب توقف می کنیم برای ناهار که حسابی هم گرسنه مون شده.
در مسیر با یه سایکل توریست ترکیه ای مواجه میشیم و بعد از خوش و بش و رد و بدل اطلاعات اونم در فشرده ترین زمان به راهمون ادامه میدیم
و ساعت 4 بعد از ظهر میرسیم چشمه آخرین شهر در غرب ترکیه.
از دفاتر فروش بلیط کنار اسکله پرس و جو می کنیم و برای ساعت 5 و نیم بلیط می خریم که نفری 22 لیر شد . همونجا گیت خروج از کشور هم هست که کارهای مربوطه رو انجام میدیم و وقت زیادی ازمون نمی گیره. اینجا انواع فری بوت ها هستن که با توجه به سرعتشون که بعضی یک و بعضی نیم ساعته به مقصد میرسن و قیمت هاشونم متفاوته. سوار فری بوت میشیم و علاوه بر دوچرخه های ما چهار تا موتور هارلی دیویدسون خوش هیکل و یه شورلت قدیمی خوش ساخت زیبا هم روی عرشه بودن که در طول مدت سفر با راکبین اونها هم آشنا شدیم .
فری بوت روی امواج دریا پیچ و تاب می خوره و به پیش میره و آفتاب زیبای باختر انوار طلایی رنگش رو به آغوش موجها می سپاره. سواحل ترکیه دور و دورتر میشن و کم کم پا به سرزمین هایی دور دست میذاریم که علاوه بر هراسی برانگیخته از مواجه شدن با ناشناخته ها و حوادث نوعی لذت با خودش داره. لذت از شجاعت آغاز سفر ! سفری که به خودی خود سخته. حالا اگر از نوع دوچرخه سواری هم باشه سختی اون دوچندان میشه .
تا برسیم به چیوز آفتاب غروب کرده و ما یه ساعتی توی راه بودیم. چیوز یا ساقیز آداسی از جمله جزیره های فراوان یونان هست که خیلی نزدیک به ترکیه ست. از فری بوت خارج میشیم و باید گیت یونان رو هم رد کنیم. متصدی گیت بهمون گیر میده و من بالاخره نفهمیدم مشکلش چی بود ! از ما خواست پولامون رو نشون بدیم که مطمئن شه پول کافی برای سفر داریم ! یا می گفت شما از محل کارتون چطور مرخصی گرفتین ! خلاصه هر چی که توی سفارت یونان تحویل کنسول داده بودیم به ایشونم تحویل دادیم تا یخه مون رو رها کرد !
دوستان موتور سوارمون ! پیشنهاد دادن یه روز چیوز بمونیم و اونجا رو ببینیم و دوچرخه ها رو بار ماشین کردن و ما رو بردن سمت دیگه جزیره به محل پلاژها. ولی از اونجایی که متوجه شدیم ساعت حرکت کشتی های یونان برامون مشکل ساز میشه تصمیم گرفتیم امشب حرکت کنیم .دو باره یه 10 کیلومتر رکاب زدیم و برگشتیم سر جای اولمون ! بلیط هامون رو تهیه کردیم که دو نفر شد 89 یورو برای ساعت 11 شب.
در زمان باقی مانده به یکی از رستوران های اطراف اسکله رفتیم تا شام بخوریم. یه خانواده بزرگ ترک هم اونجا بودن که حسابی شلوغش کرده بودن و بساط آواز و طبلشون به راه بود ! با ما هم خوش و بش کردن و دعوت کردن حتما به شهرشون و منزل اونها هم بریم. راستش یادم نموند کدوم شهر رو گفتن !
ساعت 11 سوار بلو استار بزرگ میشیم که توش دهها تریلی گم بود. البته این کشتی انگشت کوچیکه خیلی کشتی های دیگه به شمار میاد.طبقه بالایی مخصوص مسافراست که فضای وسیعی از انواع کافی شاپ و رستوران و سینما و … رو در خودش جا داده. تو سالن تلوزیون که خلوت تره دو تا صندلی اشغال می کنیم . البته صندلی های کافی شاپ خیلی راحت تر بودن و میشد روشون راحت خوابید ولی وقتی یه سر رفتیم و محیط رو برانداز کردیم راستش همه جور آدمی اونجا بود و ما کلی وسایل به همراه داشتیم که حداقل تا آخر سفر باید حفظشون کنیم برای همینم سالن تلوزیون بهترین گزینه بود.
این سفر دریایی 8 ساعت طول می کشه که همه ش هم توی تاریکی شب اتفاق میافته. بنابراین حداکثر کاری که بعد از 95 کیلومتر رکابزنی و کلی فعالیت دیگه میشه انجام داد خوابیدنه !
